Culinaire herinneringen

Stuur uw culinaire herinneringen naar 

Esther schreef 
De tomatensoep met balletjes van mijn oma… ik kan hem zo weer voor me halen. Wat een feest als ze ons hier vroeger op trakteerde, met een klein scheutje koffieroom er doorheen. De tomatensoep van mijn moeder was ook lekker, maar hij kon lang niet tippen aan haar moeders soep. Tja, zei oma, dat is mijn geheime recept! Oma is onlangs overleden en plotseling moest ik weer aan de tomatensoep denken. Erover mijmerend met mijn moeder, haalde zij me uit de droom. “Oma kocht die soep gewoon bij de slager hoor!” Oma’s geheime recept? Dat moet wel de liefde zijn die zij er extra aan toevoegde!

Dineke schreef 
Zaterdagavond…rond de tijd dat ik nu schrijf..de winkel was voor het weekend dicht gegaan. Mijn  moeder had tijd om in de keuken het eten voor zondag voor te bereiden. De soep voor zondag werd gemaakt. De ene week tomatensoep (met balletjes die ik mocht draaien…proberen om ze allemaal even groot te maken anders waren ze niet gelijk gaar…), 
de andere  week groentesoep (met weer die balletjes). Op het fornuis stond de zwarte gietijzeren braadpan waar 1 1/2 kilo magere runderlappen in lagen te sudderen…het vlees voor 4 personen voor de hele week. ’s Morgens bij de slager door mij gekocht, één van mijn wekelijkse taakjes. Een briefje in de hand wat ik aan de slager kon geven want als klein meisje was ik veel te verlegen om de slager of zijn vrouw te woord te staan en het boodschappenlijstje op te lezen wat mijn moeder graag voor vlees wilde hebben. 
Als er iemand jarig was of het was Kerstmis, dan werden er peertjes (parkes) geschild en gekookt…mooi rood en zoet, met een beetje roosvicee, kaneel en kruidnagel…
Deze geuren roepen altijd herinneringen op aan het begin van de zaterdagavonden, verjaardagen en Kerst …maar vooral aan thuis….aan mijn moeder .

Hilde schreef 
Mijn oma kookte in november altijd enorme pannen met mosselen in een bouillon van winterwortel, ui en selderij. Het was altijd een heel festijn, want ik kan me nog goed herinneren hoe we daar zaten. Bij elke poot van de tafel stond een emmer (en dat kletterde natuurlijk vet leuk, als je er een lege mossel ingooide en nog leuker; wie had het eerste zijn emmer vol?). Voor mij was dit `eet`festijn een feest, omdat we bij oma waren en omdat het gewoon gezellig was. Dat is een van mijn herinneringen aan oma, die toevallig culinair is.

Hendrika schreef 
Vroeger….
schilde mijn vader ‘elke’ zaterdagavond een panvol stoofpeertjes. Zoals bijna alle mannen in die tijd deed hij verder nooit iets in het huishouden en geen wonder, hij werkte zelf zes dagen in de week van vroeg tot laat. Stoofpeertjes was zijn lievelingseten, terugkijkend denk ik dat daardoor mijn moeder hem aan het schillen heeft gekregen.
Elke zomer was er wel een heel hete zomerdag waarop we ineens in ons oude autootje naar mijn opa aan de Amstel vertrokken. De aardbeien waren met zijn allen tegelijk rijp geworden en opa had ons nodig om er schalen vol van op te eten. Zoveel als we maar wilden, met wittebrood, roomboter en suiker. Zoveel smaak, zo lekker. Mijn vader haatte uien, zo erg dat mijn moeder ze niet eens in huis mocht hebben. Als er ergens een ui lag rook hij dat direct. Ik was dus geen uien gewend en vond ze scherp smaken als ik ze ergens anders eens op mijn bord kreeg. Mijn opa en opoe woonde in de buurt op een kleine boerderij. Ik ging daar graag even langs, soms tegen etenstijd. Ik realiseer me nu dat ik ergens anders mee-eten altijd erg leuk heb gevonden. Tegen etenstijd wist ik als goede Nederlander wel dat je weg hoorde te gaan, maar ik bleef vaak zo lang mogelijk dralen in de hoop gevraagd te worden om mee te eten. Meest gebeurde dat dan wel. Mijn zin om mee te eten was zo groot dat toen mijn opoe me zei dat ik wel mocht blijven eten maar dat ze gebakken uitjes aten en dat ik die toch niet lustte, mijn antwoord was: “Ik lust ze niet, maar ik eet ze wel…!”
Denk nou niet dat mijn moeder een slechte kok was, want dat was ze zeker niet.


Hendrika schreef 
Nog een herinnering.
Op onze verjaardag mochten wij kinderen  uitkiezen wat we wilden eten. Ik was dol op koolraap, nog steeds wel, maar het smaakt niet meer zo als vroeger. We maakten vroeger onderscheid tussen zondagse en doordeweekse groenten. De zondagse waren duurder en onder andere de door mij gehate witlof viel daaronder. Koolraap was een doordeweekse groente. Mijn moeder vond het niet sjiek genoeg om dat op mijn verjaardag te eten, maar de dag erna mocht het wel. Jammer hoor, want dat was toch niet hetzelfde.
Liefs, Hendrika